Het Surinaams zorgnetwerk? 't Is de moeite!
Blijf op de hoogte en volg Charlotte
14 Mei 2013 | Suriname, Paramaribo
Hi Folks!
Hoe gaat 'ie? Hier gaat alles op zijn gemakje. Ik heb weer wat meegemaakt dus het sensationele blogmateriaal is in de pocket ;).
Om te beginnen heeft het de laatste dagen erg veel geregend. De straten hebben vrijdag volledig blank gestaan. Jef en ik kwamen terug van het zwembad toen we met ons fietsen tot 15cm in het water trapten. Zo vermoeiend ;).
Het slechte weer lieten we niet aan ons hart komen. Warm is het altijd dus buiten onder het afdak een BBQ fixen, vonden we allen een schitterend idee. Zo gezegd, zo gedaan. We hadden een erg gezellige avond.
Omdat we nog vlees over hadden, hebben we de dag erna nog maar eens gebbq'd. Intussen was al het water al weggetrokken en waren er alweer enkele zonnestralen op ons bolleke aan 't schijnen.
's Avonds zijn we gaan bowlen. De kegels vielen van zelf om, de ballen zaten onder de gaten en de baan week af naar links. Wel dikke leut gehad en 'bijna' gewonnen. ;)
Zondag was 'schoolwerkdag'. 's Avonds besloten Sara, Roel en ik te gaan sporten. Sara en ik gingen zwemmen in het Marriothotel terwijl Roel zijn spieren ging trainen in de fitness van het hotel.
Na een tijdje waren we het baantjes trekken wat beu en waren we aan het proberen van de ene kant van het zwembad naar de andere kant te gaan zonder adem te happen. De eerste keer voor Sara mislukte omdat ze haar hand schuurde tegen de bodem. Ik daagde haar uit om nog eens te proberen.
Nog geen 3 meter verder, kwam ze weer boven... Lijkbleek, volledig in paniek. Na even kon ze uitbrengen dat ze dacht dat haar schouder uit de kom was. Oh man, dat ziet er echt smerig uit. Botten horen op hun plaats te blijven zitten. Ik sprong het zwembad uit om iemand een ambulance te laten bellen en Roel te halen. Er kwamen enkele surinamers een kijkje nemen. Die wisten dan dolleuk te vertellen: "Oh ja, dat gaat pijn doen, hoor,..." Sara werd er helemaal zot van.
Na veel vijven en zessen hadden we door dat de ambulance helemaal niet zou komen. De politie moet eerst komen vast stellen of het wel ernstig genoeg is. Dit is blijkbaar altijd zo; Als je dood ligt te gaan na een ongeluk, heb je pech. Daarom besloten we een taxi te regelen. Uiteindelijk kregen we Sara uit het zwembad door er stoelen in te zetten en zo een trapje te maken. Het is hier allemaal zo omslachtig. Uiteindelijk vertrokken we dan naar de spoeddienst.
Het Marriothotel had intussen al gebeld naar de spoeddienst en normaal konden we direct ontvangen worden door een dokter. We liepen de aanmeldingsbalie voorbij en zochten direct naar de dokter die ons zou verder helpen. Hij begon te zagen over een formulier dat ik moest halen. Ik terug naar de aanmeldingsbalie... In de rij gaan staan... Op mijn plek gezet worden door de receptioniste -"Nu zijn we in eens wel belangrijk? Je kon ons daarnet toch ook voorbij lopen,..."- Wat een lompe kalle. Intussen was de vrouw die achter me stond aan het hijgen in mijne nek en met een papier voor mijn neus te zwaaien. Zo vervelend. Ik denk niet dat ik ooit al zoveel heb gevloekt. Dan moest ik 30SRD betalen...Shit, geen geld bij. Ik heb die vrouw zowat gesmeekt om mij dat formulier te geven. Na veel gedoe kreeg ik het dan toch.
Sara had intussen al tegen haar voeten gekregen omdat ze vroeg om hulp. De dokter antwoordde doodleuk "als je zo doet, krijg je geen hulp". Professionaliteit alom. Roel ging vragen om een pijnstillend iets. Ze kreeg een spuit in de poep. Toen we de kamer binnengingen, stond ze er nog. Met haar broek op halfzeven. Amai, ik had compassie. Een half uurtje later kon de dokter (eindelijk) tijd maken voor ons. Sara moest op een bed gaan zitten. Toen ze wou gaan zitten, bleek dat het bed niet gefixeerd stond waardoor ze bijna onderuit ging. Terwijl Sara tot tien moest tellen, spoot de dokter valium in. Roel moest haar ondertussen ondersteunen met haar arm want ze zou vallen.
Terwijl ze de schouder weer goed zette, heb ik bewust mijn oogskes toegeknepen. Het gebeurde wel snel. Daarna moesten we nog een foto laten nemen. We werden gestuurd door de dokter. Hij vertelde ons dat we eerst rechts en dan links moesten gaan. Na even zoeken, kwamen we echt op een godvergeten plaats uit. Roel liep even rond en besloot toen terug naar de dokter te lopen; "Ooooh, sorry vergist. Het is eerst links en dan rechts."
We werden ingeschreven door de receptionist die ons daarna wees waar we konden gaan wachten. Het duurde niet lang want twee seconden later volgde de receptionist ons om zelf te foto komen maken. Multifunctioneel personeel; het kan maar handig zijn. De foto bleek in orde te zijn. Nog even bij de dokter passeren voor een verwijsbriefje naar de orthopedist.
De volgende dag gingen Sara en ik terug naar het ziekenhuis om de orthopedist te bezoeken. Zo een rompslomp... Eerst aanmelden dat je er bent, wachten, binnengaan, effectief inschrijven, terug naar buiten gaan, wachten, terug worden binnengeroepen, in een gipskamer worden geduwd, weer wachten,... Na 5h werd er ons gezegd: "ja das 6 weken rust hé". Moeten we daar zo lang voor wachten? En dat een dag voor haar verjaardag.
Ja mensen... Het Surinaams zorgnetwerk. 't Is de moeite.
Hopen dat ik geen accidenten maak ;)
Deze avond lekker eten voor Sara's 23ste verjaardag in het pannekoeken-poffertjes huis. Huuraaay!
Liefs,
C-lotte
Hoe gaat 'ie? Hier gaat alles op zijn gemakje. Ik heb weer wat meegemaakt dus het sensationele blogmateriaal is in de pocket ;).
Om te beginnen heeft het de laatste dagen erg veel geregend. De straten hebben vrijdag volledig blank gestaan. Jef en ik kwamen terug van het zwembad toen we met ons fietsen tot 15cm in het water trapten. Zo vermoeiend ;).
Het slechte weer lieten we niet aan ons hart komen. Warm is het altijd dus buiten onder het afdak een BBQ fixen, vonden we allen een schitterend idee. Zo gezegd, zo gedaan. We hadden een erg gezellige avond.
Omdat we nog vlees over hadden, hebben we de dag erna nog maar eens gebbq'd. Intussen was al het water al weggetrokken en waren er alweer enkele zonnestralen op ons bolleke aan 't schijnen.
's Avonds zijn we gaan bowlen. De kegels vielen van zelf om, de ballen zaten onder de gaten en de baan week af naar links. Wel dikke leut gehad en 'bijna' gewonnen. ;)
Zondag was 'schoolwerkdag'. 's Avonds besloten Sara, Roel en ik te gaan sporten. Sara en ik gingen zwemmen in het Marriothotel terwijl Roel zijn spieren ging trainen in de fitness van het hotel.
Na een tijdje waren we het baantjes trekken wat beu en waren we aan het proberen van de ene kant van het zwembad naar de andere kant te gaan zonder adem te happen. De eerste keer voor Sara mislukte omdat ze haar hand schuurde tegen de bodem. Ik daagde haar uit om nog eens te proberen.
Nog geen 3 meter verder, kwam ze weer boven... Lijkbleek, volledig in paniek. Na even kon ze uitbrengen dat ze dacht dat haar schouder uit de kom was. Oh man, dat ziet er echt smerig uit. Botten horen op hun plaats te blijven zitten. Ik sprong het zwembad uit om iemand een ambulance te laten bellen en Roel te halen. Er kwamen enkele surinamers een kijkje nemen. Die wisten dan dolleuk te vertellen: "Oh ja, dat gaat pijn doen, hoor,..." Sara werd er helemaal zot van.
Na veel vijven en zessen hadden we door dat de ambulance helemaal niet zou komen. De politie moet eerst komen vast stellen of het wel ernstig genoeg is. Dit is blijkbaar altijd zo; Als je dood ligt te gaan na een ongeluk, heb je pech. Daarom besloten we een taxi te regelen. Uiteindelijk kregen we Sara uit het zwembad door er stoelen in te zetten en zo een trapje te maken. Het is hier allemaal zo omslachtig. Uiteindelijk vertrokken we dan naar de spoeddienst.
Het Marriothotel had intussen al gebeld naar de spoeddienst en normaal konden we direct ontvangen worden door een dokter. We liepen de aanmeldingsbalie voorbij en zochten direct naar de dokter die ons zou verder helpen. Hij begon te zagen over een formulier dat ik moest halen. Ik terug naar de aanmeldingsbalie... In de rij gaan staan... Op mijn plek gezet worden door de receptioniste -"Nu zijn we in eens wel belangrijk? Je kon ons daarnet toch ook voorbij lopen,..."- Wat een lompe kalle. Intussen was de vrouw die achter me stond aan het hijgen in mijne nek en met een papier voor mijn neus te zwaaien. Zo vervelend. Ik denk niet dat ik ooit al zoveel heb gevloekt. Dan moest ik 30SRD betalen...Shit, geen geld bij. Ik heb die vrouw zowat gesmeekt om mij dat formulier te geven. Na veel gedoe kreeg ik het dan toch.
Sara had intussen al tegen haar voeten gekregen omdat ze vroeg om hulp. De dokter antwoordde doodleuk "als je zo doet, krijg je geen hulp". Professionaliteit alom. Roel ging vragen om een pijnstillend iets. Ze kreeg een spuit in de poep. Toen we de kamer binnengingen, stond ze er nog. Met haar broek op halfzeven. Amai, ik had compassie. Een half uurtje later kon de dokter (eindelijk) tijd maken voor ons. Sara moest op een bed gaan zitten. Toen ze wou gaan zitten, bleek dat het bed niet gefixeerd stond waardoor ze bijna onderuit ging. Terwijl Sara tot tien moest tellen, spoot de dokter valium in. Roel moest haar ondertussen ondersteunen met haar arm want ze zou vallen.
Terwijl ze de schouder weer goed zette, heb ik bewust mijn oogskes toegeknepen. Het gebeurde wel snel. Daarna moesten we nog een foto laten nemen. We werden gestuurd door de dokter. Hij vertelde ons dat we eerst rechts en dan links moesten gaan. Na even zoeken, kwamen we echt op een godvergeten plaats uit. Roel liep even rond en besloot toen terug naar de dokter te lopen; "Ooooh, sorry vergist. Het is eerst links en dan rechts."
We werden ingeschreven door de receptionist die ons daarna wees waar we konden gaan wachten. Het duurde niet lang want twee seconden later volgde de receptionist ons om zelf te foto komen maken. Multifunctioneel personeel; het kan maar handig zijn. De foto bleek in orde te zijn. Nog even bij de dokter passeren voor een verwijsbriefje naar de orthopedist.
De volgende dag gingen Sara en ik terug naar het ziekenhuis om de orthopedist te bezoeken. Zo een rompslomp... Eerst aanmelden dat je er bent, wachten, binnengaan, effectief inschrijven, terug naar buiten gaan, wachten, terug worden binnengeroepen, in een gipskamer worden geduwd, weer wachten,... Na 5h werd er ons gezegd: "ja das 6 weken rust hé". Moeten we daar zo lang voor wachten? En dat een dag voor haar verjaardag.
Ja mensen... Het Surinaams zorgnetwerk. 't Is de moeite.
Hopen dat ik geen accidenten maak ;)
Deze avond lekker eten voor Sara's 23ste verjaardag in het pannekoeken-poffertjes huis. Huuraaay!
Liefs,
C-lotte
-
14 Mei 2013 - 20:10
Kirsten:
Amai, das ook de moeite. Al ma goed da er iemand bij haar was... Geen zotte dingen doen is de boodschap ;) X -
14 Mei 2013 - 23:12
Mama:
ocharme Sara, wens haar veel beterschap en ook een gelukkige verjaardag,
ge had misschien toch nog voor verpleegsterke moeten studeren ha ha
liefs
mama -
15 Mei 2013 - 06:54
Jenny:
hela meid, amaaai wa een verhaal weer . het is zo als uw mama zegt , ge had voor verpleegster moeten leren. wa hebt gij daar allemaal al moeten verzorgen . ik zou u willen gezien hebben daar in da ziekenhuis helemaal opgefokt om da ze nie direkt helpen .ik hoop da sara nie te veel last er van gaat hebben ,wens ze veel beterschap ok.en voor de rest is alles daar nog dik in orde lees ik ,ik of wij gaan wel hheeeeeeeeeeeeeel blij zijn als ge trug zijt zalle want het duurt nu toch wel lang die laatste dagen . maar zo kunnen wij ons nog efkens fokussen op uw welkomsfeestje haha , lieve charlotte amuseer u nog een beetje daar en ik hoor u nog wel op skype.knuf van uw schone mama en de jos xxx -
15 Mei 2013 - 09:57
Besje:
Hey prottie
Amai seg wa maakte gij allemaal mee ! Ocharme Sara !
Wees maar voorzichtig daar, want als alles daar zo lang duurt amai...
Ik vind uw titelkes van uw foto's ook altijd zo grappig haha
'stoken naast het straat.. omdat het kan' haha awesome :d
tot snel lotje ! xxx -
15 Mei 2013 - 11:41
Laurien:
Sara ziet er inderdaad ma plattekes uit op de foto, ocharme toch! Doe ze veel beterschap! Gelukkig was jij erbij, had ze toch nog iets vrolijk om hene te kijken.
Ge zijt zo schraal in uw gezicht? Zijde het Surinaamse eten en de bbq's zo beu dat je in hongerstaking gaat? Of is het gewoon de foto?
In ieder geval toffe foto's en een spannend verhaal! (Wees zelf maar heel voorzichtig als het er zo aan toe gaat)
Ik kijk uit naar je volgende blog!
Laurien
Ps: toet toet boing boing, zagen en hakkenn!!!
